Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Naucz nas liczyć dni nasze, Abyśmy posiedli mądre serce!

Pastor Wilhelm Busch (1897-1966) będąc jeszcze pomocnikiem kaznodziei, poznał w swojej parafii człowieka, który przy każdej okazji wyśmiewał się z chrześcijaństwa, Kościoła i pastorów.

Nie inaczej było w przypadku ich rozmowy. Śmiejąc się, mężczyzna powiedział: „Już dawno zorientowałem się, że to oszustwo. Wy, pastorzy, albo sami jesteście głupi, albo zostaliście zatrudnieni po to, by ogłupiać ludzi. Główny dowcip polega na tym, że straszy się ludzi tym, co jest po śmierci”. Następnie poważnie i uroczyście oświadczył: „Mogę tak zrobić i to zrobię: umrę bez was, duchownych. Umieranie jest najbardziej naturalną rzeczą na świecie. Każda roślina raz kwitnie i tak samo jest z człowiekiem”. Kiedy Wilhelm Busch go opuścił, był przekonany, że jego posługa u tego człowieka nie ma sensu.

Mniej więcej rok później w środku nocy zadzwonił dzwonek u drzwi. Na zewnątrz stała żona tego mężczyzny i z przejęciem prosiła go, aby poszedł z nią. Jej mąż był u kresu swego życia, a lekarz nie miał już dla niego słowa nadziei. Wilhelm Busch odmówił, ponieważ jej mąż w przeszłości w żadnym wypadku nie chciał się z nim widzieć. Wtedy kobieta zawołała: „Chodź szybko, on sam posłał po ciebie! Ciągle powtarza: Pastor miał jednak rację!”.

Jednak, gdy Wilhelm Busch dotarł do ich domu, ten człowiek był już nieprzytomny. Pastor przeczytał mu kilka wersetów biblijnych, ale nie odniósł wrażenia, że mężczyzna je usłyszał. Za chwilę umarł.

Kiedy Pastor wrócił do domu wczesnym rankiem, było mu zimno. Nie tylko z powodu panującego na dworze chłodu, ale przede wszystkim dlatego, że ogarnął go zimny dreszcz z powodu słów, o których sobie nagle przypomniał. Przed oczami miał słowa modlitwy Mojżesza: „Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy posiedli mądre serce!” (Psalm 90,12).