Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Pan zesłał silny wiatr na morze i zerwała się potężna burza na morzu, tak iż się zdawało, że okrętowi grozi rozbicie. Wtedy żeglarze przestraszyli się i każdy wołał do swojego boga; sprzęt, który był na okręcie, wyrzucili do morza, aby zmniejszyć ciężar. Jonasz zaś zszedł na sam dół okrętu i zasnął twardym snem.

Jonasz zdążył uciec i znaleźć się „z dala od oblicza Pana”, a przynajmniej tak mu się wydawało. Teraz jednakże Bóg zainterweniował. Nie jest dla Niego obojętne, gdy ludzie od Niego uciekają, a już na pewno nie wtedy, gdy robią to Jego słudzy. Bóg używa różnych środków, aby wejść na drogę człowieka. Tutaj jest to „przeciwny wiatr” i „wielka burza”.

Na Morzu Śródziemnym zawsze były sztormy, czasem nawet bardzo silne. Marynarze znają naturę takich zjawisk. Jednak ta burza była tak gwałtowna, iż sami żeglarze dostrzegli w niej działanie siły nadprzyrodzonej. Imponujące, że Bóg może nawet „zsyłać” wiatry! W tej sytuacji Bóg zamierzał zwrócić uwagę ludzi na siebie. Jeden z fragmentów Słowa Bożego mówi dlatego: „Jego droga jest w burzy i wichrze, a chmura jest prochem pod jego nogami” (Nahuma 1,3).

Płynący z Jonaszem żeglarze w walce ze sztormem dochodzą do kresu swych sił. Z pewnością nie są to ludzie słabi i strachliwi. Teraz jednak boją się i wołają „każdy do swojego boga”. Marynarze ci oczywiście pochodzą z kręgów pogańskich religii. Czym wszakże są ich bogowie w porównaniu z Bogiem żywym, który uczynił niebo i ziemię?

Ludzie ci doszli do punktu, w którym dobrze zdali sobie sprawę, jak niewiele mogą zrobić sami, by uczynić statek bardziej odpornym na tę nawałnicę. Musieli sobie sami poradzić z usunięciem ciężkiego sprzętu. I to właśnie zrobili. A co robił Jonasz? Ten spał – spokojnie, jakby nie działo się nic szczególnego.

(ciąg dalszy w następną środę)