Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

I leczą ranę córki mojego ludu powierzchownie, mówiąc: Pokój! Pokój! Choć nie ma pokoju.

Niekiedy człowiek nie dowierza własnym oczom. Pewnemu orangutanowi pomalowano na fioletowo paznokcie. Dziwne, nieprawdaż?

Zwierzę to musiało zostać zoperowane w stacji badawczej dla zwierząt. W momencie, gdy wybudzało się z narkozy, jeden z opiekunów postanowił zabawić się w kosmetyka i zaczął malować orangutanowi pazury fioletowym lakierem. Jaki to miało sens? Owa procedura mianowicie miała skierować zainteresowanie zwierzęcia na paznokcie, żeby ten nie wpadło na pomysł zabawy opatrunkami lub nie zaczęło drapać świeżych ran pooperacyjnych. Zafascynowany lakierem orangutan przez pewien czas zajęty był zeskrobywaniem go. Takie odwrócenie uwagi jest również pomocą w odwróceniu uwagi od bólu.

My ludzie również bywamy często w różny sposób ranieni: przez wypadek…chorobę…rozłąkę…wypowiedzenie miejsca pracy… bezrobocie, wykluczenie, kary. W jaki sposób radzimy sobie z tymi sytuacjami? Czy zaczynamy rozmyślać o naszym życiu i o priorytetach w nim, zastanawiamy się i pytamy siebie, czy Bóg chce nam przez to coś powiedzieć? Czy może nakładamy na tę sprawę „lakier do paznokci”, odwracamy od niej swoją uwagę i uciekamy?

To, co w przypadku orangutana może mieć sens i co też stosowaliśmy niejednokrotnie przy drobnych zranieniach u dzieci, mija się z celem, jeśli chodzi o powagę życia ludzi dojrzałych. Rozrywka, hobby i tak zwane urozmaicanie sobie czasu: czy rzeczy te rzeczywiście miałyby stanowić centrum naszego życia? Bóg pragnie, abyśmy zostali uratowani, abyśmy zostali wyrwani z urojeń, z grzesznego i bezcelowego marnowania podarowanego nam krótkiego czasu! Jednak do tego potrzeba naszej gotowości.

Pragnę słuchać, co Bóg chce mi powiedzieć. Nie chcę uspokajać się słowami „Pokój! Pokój!” – jak niegdyś w Izraelu, gdy wielkimi krokami nadchodziło zniszczenie... także teraz, kiedy moje własne życie stacza się w dół... Pragnę, aby prawdziwy lekarz – Jezus Chrystus – mnie uleczył. A TY?