A Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas, i ujrzeliśmy chwałę jego, chwałę, jaką ma jedyny Syn od Ojca, pełne łaski i prawdy.

Mój kolega nigdy nie opuścił swojego rodzinnego miasta. Dla niego pozostaje ono niezmiennie „pępkiem świata”. Każdy, kto mieszkał kiedyś w NRD, czy choćby w Polsce, nie mógł opuścić kraju. Żelazna kurtyna trzymała ludzi w zamknięciu. Potem gdy granice upadły, pojawiła się wielka chęć podróżowania.

Pewien misjonarz opuścił USA i udał się do Kostaryki. Nauczył się języka mieszkańców, jadł jak oni i żył jak oni. Opuścił swój dotychczasowy świat i kulturę, by utożsamić się z Kostarykańczykami. Było to dla niego trudne, a przecież od dawnego domu nie dzielił go kosmiczny dystans, bo zaledwie jakieś 3500 kilometrów.

Jezus Chrystus opuścił niebo. To nie było doświadczenie astronauty wracającego na ziemię ze swojej kosmicznej misji. Nie, Jezus Chrystus przyszedł na tę ziemię z otoczenia, którego wielkość i chwała daleko przekracza naszą ludzką wyobraźnię. On nie przyszedł jako władca, jako sławny czy bogaty człowiek! Przyszedł jako dziecko, jako niemowlę, a Jego żłób nie znajdował się w Rzymie, Jerozolimie czy innej metropolii, tylko na „końcu świata”, w małym miasteczku Betlejem. Trudno uwierzyć!

Nie przyszedł do nas, ludzi, bo został do tego zmuszony — przyszedł z miłości. Z miłości do swego Boga i Ojca, którego misję chciał koniecznie wypełnić, i z miłości do nas, ludzi, dla których chciał wytyczyć drogę zbawienia.

Stał się człowiekiem — uczynił siebie bardzo małym ze względu na nas!

Narodził się — uczynił siebie zdanym na innych i bezradnym ze względu na nas!

Żył wśród nas — Ukazał nam Bożą łaskę i przyniósł prawdę ze względu na nas!

Umarł za nas! — Poniósł karę za nasz grzech!

Czy ta miłość Jezusa Chrystusa nie dotyka naszych serc?