I wiele innych cudów uczynił Jezus wobec uczniów, które nie są spisane w tej księdze; te zaś są spisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyście wierząc, mieli życie w imieniu jego.

Mogę poprzeglądać Biblię w tę i z powrotem, obejrzeć solidną oprawę, przyjrzeć się wydawcy, a potem uznać ją za to, za co bywa dziś tak często uważana: za piękną, starą księgę, pełną prastarych podań i mitów, która nie ma wiele do powiedzenia żadnemu rozsądnemu człowiekowi dzisiejszych czasów.

Mogę też uważać Biblię za księgę niezwykłą, wzniosłą, ba, mogę ją nawet cytować i odwoływać się do niej; a jednak mogę pozostać wewnętrznie daleki od jej treści.

Mogę nawet określać Biblię jako „fundamentalny dokument chrześcijaństwa”, ale nie wiedzieć, czy jestem zbawiony przez wiarę w objawionego w niej Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, Syna Bożego.

Niezależnie od tego, którą z tych trzech postaw przyjmę wobec Biblii — rezultat jest ten sam: będąc w takim stanie, jestem wiecznie zagubiony, wiecznie daleko od Boga, Pana i króla wieków, Boga, który jest miłością (1 Jana 4,8).

Ale mogę też Biblii po prostu zaufać. Tak jak zrobiła to pewna pobożna, lecz bez wątpienia prosta kobieta, odpowiadając na pytanie bardzo uczonego człowieka, który starał się jej pokazać, że natchniony pisarz popełnił błąd, twierdząc, że Jonasz znajdował się w brzuchu wieloryba. Przekonywał ją, że taka rzecz nie mogła mieć miejsca, ponieważ natura wielorybów dowodzi niezbicie, że nie mógł on połknąć czegoś tak dużego.

„No tak”, odpowiedziała zakłopotana kobieta, „nie wiem za wiele o wielorybach... ale to wiem, że gdyby Biblia powiedziała mi, że Jonasz połknął wieloryba, uwierzyłabym w to na pewno, chociaż być może pytałabym Boga o to, dlaczego jest tak napisane”.

Jest całkiem możliwe, że bez wielkiego zastanowienia wielu z politowaniem uznałoby tę kobietę za niezbyt światłą osobę i dlatego trzymającą się ślepo dziwnych i niedzisiejszych przekonań. Ale bliższe i szczere przyjrzenie się Słowu Bożemu prowadzi szybko do punktu, w którym łatwo jest zauważyć, że ma się do czynienia z księgą, która przemawia z wielkim autorytetem. Pytanie o to, czy nie lepiej jest być prostym, ale ufającym Bogu człowiekiem niż uczonym i wyniosłym racjonalistą, odrzucającym Go, przestaje być wtedy takie niedorzeczne.

Nie mamy wątpliwości co do tego, kto był w bezpieczniejszym położeniu. Słowa zawarte w Biblii są po to, abyśmy wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyśmy wierząc, mieli życie w imieniu jego. Kto ufa Słowu Bożemu, jest bezpieczny.