A Jezus znowu przemówił do nich tymi słowy: Ja jestem światłością świata; kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światłość życia.

Kilka lat temu, zupełnie niespodziewanie, dwaj mnisi z buddyjskiego klasztoru na Sri Lance weszli w posiadanie Nowego Testamentu. Zaczęli go czytać, a zawarte w czterech Ewangeliach opowieści o życiu, czynach i słowach Jezusa głęboko ich poruszyły. Zostali przyciągnięci w swoich sercach do osoby Jezusa oraz do przekonującej prawdy i żywej mocy Jego nauczania.

Studiując Biblię, mnisi ci zrozumieli, że autorytet Pana Jezusa Chrystusa jest nierozerwalnie związany z Jego Boską naturą, z faktem, że jest On Synem Bożym. Po lekturze Ewangelii przeczytali Dzieje Apostolskie. Byli ciekawi, co stało się z uczniami Jezusa po Jego śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu. Uwierzyli w Syna Bożego! Przyjęli Go do swoich serc jako Zbawiciela i Pana! Po przeczytaniu Dziejów Apostolskich dodatkowo zrozumieli, że powinni również i oni publicznie opowiedzieć się po stronie Jezusa, i to bez względu na konsekwencje. Opuścili więc klasztor i przyjęli chrzest!

2000 lat temu arcykapłani i faryzeusze chcieli, aby ich słudzy aresztowali Jezusa. Ci jednak byli pod tak wielkim wrażeniem Chrystusa i Jego orędzia, że wrócili z pustymi rękami i musieli oznajmić wyraźnie:

„Nigdy jeszcze człowiek tak nie przemawiał, jak ten człowiek mówi” (Jana 7,46).